Áskoranirnar í lífinu.

Konan stendur á tímamótum í lífi sínu og veltir fyrir sér hvernig og af hverju hlutirnir gerast.

Oft finnst konunni hún fái einfaldlega allt sem hún vill í fangið og þurfi ekkert að hafa fyrir því. Konan gerir oft mjög lítið úr þeirri vinnu sem hún hefur lagt óteljandi vinnustundir í að vera á þeim stað sem hún er núna.

Konunni hættir til að fá samviskubit yfir velgengni sinni, hvort sem það er í fjölskyldulífi eða faglegu lífi. Af hverju ætti hún að fá vinnu án þess að biðja beint um hana, af hverju eignast hún bakhjarla sem að standa fast við bakið á henni þegar verkefnin eru stór? Af hverju ætti konan að voga sér að koma með hugmyndir og framkvæma þær? Af hverju á hún svona dásamlegan eiginmann, sem á stundum heldur konan að hann sé sendur að ofan, bara til þess að gæta að konunni og elska hana án nokkurra skilyrða. Sama hvað það er sem konan gerir þá hefur hún þennan dásamlega lífsförunaut sem konan elskar meira en allt annað í heiminum og það sem er merkilegast að hlutirnar batna stöðugt eftir því sem árin líða.

Konan efast oft á tíðum að hún eigi þetta allt saman skilið, EN í dag ætlar konan að trúa því að hún eigi þetta allt skilið því að hún hefur lagt á sig gríðarlega mikla vinnu til að vera á þessum stað í lífinu.

Akkúrat í því augnabliki sem konan skrifar þetta er hún full skammar yfir því að hún ætli að birta þetta grobb/mont,  því að í hennar uppeldi var það talinn vondur siður. En samt birtir konan þetta því hún vill deila þessu jafn sem öðru sem hún hefur afrekað.